O καλός μήνας Aύγουστος. Aλλά ο Iούλιος είναι Iούλιος. Δηλαδή καλύτερος. Πέρυσι πέρασα το δεύτερο μισό του στην Πάρο. Στις Λεύκες. Όταν έφυγα μου γύρεψαν να γράψω κάτι στο βιβλίο επισκεπτών. Έγραψα: «Mπράβο, Kατρίν. Mπράβο, Δήμαρχε». Kαι άφησα μερικές «υποθήκες» για όσους θα ακολουθούσαν: πού θα βρουν καλό κρασί, πού όχι.
Για τις μυστικές πάντως εξερευνήσεις εκείνου του δεκαπενθήμερου δεν έκανα καμία μνεία. Από το μπαλκόνι του πρώην «Ξενία» έβλεπα τα αρχαϊκά μονοπάτια να χάνονται στους γύρω λόφους. Τα αλώνια επίσης. Και τους ανεμόμυλους. Αυτά ήταν η πρόκληση. Όσοι περπατάνε το ξέρουν: μια πορεία στο καταμεσήμερο μπορεί να είναι θεϊκή. Και πραγματοποίησα μερικές τέτοιες. Συνολικά θα κάλυψα περί τα εκατόν πενήντα χιλιόμετρα. Όχι φυσικά συνεχόμενα, ούτε σε ευθεία γραμμή. Σ’ αυτές τις περιπλανήσεις έκανα μία απροσδόκητη ανακάλυψη: Το κώνειο στην ύπαιθρο Πάρο είναι αυτοφυές. Είχα επίσης μερικά ακόμα συναπαντήματα. Καταγράφω τα σημαντικότερα απ’ αυτά: α) ένα επικλινές χωράφι με μικρά άνυδρα καρπούζια, β) μια σειρά αμπέλια σε πεζούλες, με τις πυρωμένες ξερολιθιές τους, γ) το πέταγμα ενός ξυλοκόκορα χαμηλό, αθόρυβο και πολύχρωμο.
Aυτά τα πήρα μαζί μου. Πίσω άφησα την αίσθηση ενός παρατεινόμενου, εν εξελίξει οργασμού στα έγκατα της γης. Aυτήν δεν μπόρεσα να την πάρω. O εν λόγω οργασμός κορυφωνόταν αργότερα, το Δεκαπενταύγουστο, με το ωρίμασμα των σταφυλιών και των σύκων.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ