Στο κάτω κάτω της γραφής…» «υπάρχεις κι εγώ παρηγοριέμαι». Καταγόμενος από τη Θάσο, άρα είμαι κι εγώ Παριανός. Πάρος, Νάουσα (έχω κι από κει καταγωγή απ’ τη γιαγιά μου, που έπλεκε ωραία), Λεύκες (στης λεύκας το πιο ψηλό κλαρί γνώρισα την αγάπη), Πίσω Λιβάδι (που δεν κλαίει, αλλά χαίρεται, μόνο στις ταινίες του Αγγελόπουλου κλαίν’ τα λιβάδια), Αλυκή (έχουμε την ομοιότυπό της στη Θάσο), Μάρπησσα, όπου στη Μονή του Αγίου Αντωνίου «δεν απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Γι’ αυτό και δεν αποχαιρετώ την Πάρο που χάνω, χαιρετώ αντίθετα την Πάρο που βρίσκω, που ανακαλύπτω, μες στον καυτό μήνα Αύγουστο, όπου μέρες τα μελτέμια –air condition του Αιγαίου– φροντίζουν για τη δροσιά μου. Δεν πα να λεν πως όλα τα πραξικοπήματα (τραπεζιτικά και άλλα, τύπου Γιέλτσιν) γίνονται
τον Αύγουστο, επειδή ακριβώς ληθαργούν τα ΜΜΕ;
Το μόνο μόνιμο πραξικόπημα που συντελείται στις Κυκλάδες είναι του ήλιου του ηλιάτορα που επαναφέρει τη θεσμικότητα της διαπλοκής ήλιου και θάλασσας, ουρανού και γης, αυτοχθόνων και επισκεπτών της θρυλικής νήσου Πάρου. Αύγουστο μήνα διάλεξε ο Θεός για να ωριμάσουν τα σύκα, να σκάσει το πρώτο σταφύλι στη ρώγα του αμπελιού. Σεπτέμβρη έρχονται οι συκοφάντες, Οχτώβρη ο μούστος και οι ελιές μετά του Αϊ-Δημήτρη. Γι’ αυτό κι ο Αύγουστος είναι ο αυτοκράτορας του δωδεκάθεου, του δωδεκάμηνου, του χρόνου. Αύγουστο είναι κι η γιορτή της Παναγιάς. Στη μέση ακριβώς ώστε να μη ζηλέψει το ένα μισό από το άλλο. Στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ Αύγουστο γεννήθηκα και τον ίδιο μήνα θα ήθελα να πεθάνω.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ